Explosie!

Vandaag ben ik keurig op tijd richting Weeze vertrokken. Gewoon de ‘binnendoor’-route. Onderweg zag ik een bordje Weeze, maar heb me niet laten verleiden om af te wijken van de routebeschrijving. Ik herkende deze keer zelfs delen van de route. In Goch kwam ik op dezelfde rotonde en weer stond het verkeerd op de uitdraai van de routeplanner. Maar nu wist ik hoe ik moest rijden. En zo arriveerde ik deze keer geheel onbezweet.

Het parkeren van de auto is iedere keer weer een ware zoektocht, maar na 10 minuten rondrijden, lukte het uiteindelijk toch. Tas inchecken. Geen enkel probleem. Door het eerste deel van de douane geen enkel probleem. Dan de tas door de scanner. Ikzelf door de scanner. Alles lijkt goed te verlopen, totdat… ‘mevrouw, is deze tas van u?’. Ja, dat was inderdaad mijn tas. De mevrouw van de douane   gaf aan dat ze een test wil doen met mijn tas en of ik even wil meelopen. Natuurlijk, zit niets anders op, denk ik. En daar ga ik, achter de douane aan naar zo’n hokje met een glazen deur met een groot apparaat. ‘Er is niets ernstig, maar wij gaan testen of u spullen in aanraking zijn gekomen met explosieven…,’ zegt de mevrouw alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Met twee papieren stripjes gaat ze door mijn spullen. Die strips doet ze vervolgens in het grote apparaat om het te testen. Ik heb nog gevraagd of ik een foto mocht maken, want ik dacht die gelooft echt niemand… Helaas dat mocht niet. Natuurlijk was er niets aan de hand en mocht ik gewoon weer door.

Bij het inchecken mag een dame doorlopen naar het vliegtuig. Twee tellen later vliegt de stewardess erachteraan. ‘Uh, sorry mevrouw, ik zie dat uw een ticket voor een heel andere vlucht heeft’. Dat ging net goed.

In het vliegtuig staat een Nederlandse hysterisch te doen omdat haar tas niet meer in het bovenvak past. Als dat eindelijk is opgelost, blijkt ze haar Ipod vergeten/verloren te zijn. Een aardige luchthavenmeneer probeert haar te helpen en gaat nog weer voor haar zoeken, maar er kan niet eens een bedankje af.

Langzaam zakken mijn ogen dicht en stijgt het vliegtuig op…