Pronto?!

Het moet er vandaag dan toch maar van komen. Bellen met de pastafabriek in Fara San Martino. Aangezien ik een keurig Engels mailtje heb ontvangen, verwacht ik eigenlijk dat er iemand in het bedrijf is die de Engelse taal machtig is. De telefoniste beantwoordt mijn vraag of ze Engels spreekt met een keurige ‘yes’ en verbindt me snel door. De volgende die ik te spreken krijg, maant mij ‘piano’ te spreken, maar wel in het Italiaans. De afdeling is in paniek. Mail gestuurd? Wanneer? Aan wie? Wat is uw naam? Een bezoek? Schrijf ik een boek? Nee, dan moet ik senor Galante bellen. Ik krijg een ander nummer.

Pronto? Parla l’Inglesa? Noooooo! Senor Galante? Nee, die is er vandaag niet. Voor een rondleiding? Nee, dan moet je de fabriek in San Martino bellen. Uh… die hebben me dit nummer gegeven! Wederom paniek. Ik word in de wacht gezet met een knallende opera in mijn oor. En ja hoor, daar is hij weer, roept iets en is weer weg. Ik wacht geduldig. Vervolgens krijg ik een nummer -op zich al een hele toer om een nummer goed op te schrijven, zeker als die Italiaan aan de andere kant het in vier versies opleest- van de pastafabriek in Fara San Martino. Wel vragen naar Portineria.

Zo gezegd, zo gedaan. Nieuwe ronde, nieuwe kansen, denk ik nog terwijl ik hoor ‘het door u gekozen nummer is niet in gebruik’…