Bij Bagni Vittoria maakte ik kennis met Simone en Angelo van Zonzo Web. Naast heerlijk koken – ze verzorgden mijn kookles, maar daarover een andere keer meer – maakten ze een prachtige magazine over de Abruzzo. Daarin beschreven ze een dagtocht. Die heb ik gedaan, inclusief de lunch in Palombaro.
Die lunch in Palombaro, die was geweldig. Ik heb geen idee wat ik gegeten heb, maar het was fantastisch. Palombaro is een klein plaatsje, dus ik dacht dat restaurant vind ik wel. Toen ik kwam aanrijden in wat het centrum zou moeten zijn, bleek dit -zoals het zoveelste stadje- compleet uitgestorven te zijn. Een oude man vroeg me wat ik zocht, maar vertelde me dat er geen restaurant in het centrum was. Echter, hij liet er geen gras over groeien, riep naar de overkant van de weg om te vragen wat ik zou kunnen bedoelen. Er werd driftig heen en weer geroepen en gewezen. De oude man wenkte me om hem te volgen. In rap Italiaanse legde hij me uit hoe is moest rijden. En daar ging ik. Het dorpje uit, de bergen in en net toen wilde omkeren, zag ik het restaurant.
Het restaurant Dal Pagano maakt diverse typische streekgerechten, waaronder vrache di mulo. Angelo en Simone hadden verteld dat ik dit zeker moest eten. Dus toen de vriendelijke ober me de kaart kwam brengen, gaf ik aan dat ik graag de specialiteit wilde eten. Hij wist direct wat ik bedoelde. Vooraf kreeg ik – van het huis – een glas prosecco en bruschetta met mozzarella. Daarna kon ik genieten van le vrache di mulo (iets van de ezel?). Een pasta met vlees in een heerlijke romige saus eventueel met Parmezaanse kaas te bestrooien. En het was lekker!
Tot op heden weet ik nog steeds niet precies wat ik gegeten heb. Zelfs bewoners uit de Abruzzo konden het me niet vertellen. Ik hoop dat iemand die dit leest me duidelijkheid kan geven.
Casa Dolceria 