Ergens verstopt in de bergen ligt het dorpje Pennapiedimonte. Het is tegen de bergen aangebouwd.
Op sommige plekken is dat heel duidelijk te zien. Het is prachtig om te zien hoe de bewoners gebruikmaken van de bergen. Als achterkant van sommige huizen is soms zelfs de bergwand gebruikt. Het is flink klimmen in het dorp. Smalle kruip-door-sluip-door straatjes maken het onmogelijk om het dorp per auto te verkennen.
Als ik er ben, mei 2014, is het volledig uitgestorven. Toch weet ik een gesprek aan te knopen met twee oude dames. De een vertelt dat het dorp inderdaad langzaam leegloopt. De jeugd gaat naar de stad om te studeren. Zo ook haar kinderen. Ze kijkt er triest bij. Maar… en dan begint ze te stralen, haar kinderen bellen bijna iedere dag en komen iedere zondag bij haar eten.
Casa Dolceria 