Altijd als ik een tolweg passeer, moet ik denken aan de keer dat ik met een vriendin in Italië aan het rondrijden was. Af en toe binnendoor. En soms, om even tempo te maken, via de tolweg.
Het gebeurde op een zonnige dag. Niets aan de hand, raampje open, muziekje aan en rijden maar… Nu moet ik even een kleine toelichting geven. Ik ben over het algemeen best georganiseerd. Deze niet nader te noemen vriendin is soms ietwat aan de chaotische kant. Als zij achter het stuur zat, pakte ze kaartje van de tolweg uit het apparaat en stopte het onder haar been. Ik dacht nog, dit gaat een keer verkeerd. Direct daarna dacht ik ‘iedereen heeft z’n eigen maniertjes’, ik zeg niets.
Totdat… ze me verschrikt aankeek toen we een tolpoort naderden. Hè, ik ben het kaartje kwijt. Geen paniek, dacht ik, die komt gewoon onder de stoel vandaan. Oeps, niet dus. De auto werd even geparkeerd. Even goed kijken, dat kaartje kan toch niet weg zijn. Haar stoel checken, werd mijn stoel checken. De achterbank werd leeggehaald. Mijn tas uitgepakt, het dashboardkastje. Het kaartje kan toch niet uit de auto gewaaid zijn? Dat hadden we gemerkt. Vriendins kleding werd gecheckt. Ze stond zelfs in onderbroek en bh achter de auto… Hoe kan dit nu toch?
Dan toch maar naar zo’n huisje en onze charmes bij de Italiaanse tolbewaarders in de strijd gooien. Hoe gaan we dit aanpakken… Neeeeee, dit kan niet waar zijn. Nu zie ik het pas. Geen moment heb ik er hieraan gedacht. We rijden de tolweg nu pas op…
Casa Dolceria 