Aan het begin van weer een mooie dag reed ik door Casalbordino. In een flits zag ik een tekst met de woorden kerk en wonder. ik besloot een kijkje te nemen en kwam terecht op een groot plein. Aan het plein stond Basilica – Santuario Madonna dei Miracoli.
Toen ik buiten een paar foto’s had gemaakt, ging ik naar binnen. En ik moet bekennen dat ik altijd een ‘echte’ toerist ben. Camera in de ene hand, mobiel in de andere (om ook foto’s mee te maken), zonnebril op (behalve binnen)… In de kerk probeer ik altijd zo onopvallend mogelijk te fotograferen en de kerkgangers niet te storen. Als niet-gelovige voel ik me toch altijd een soort van indringer.
Toen ik deze kerk binnenkwam, werd ik direct gesignaleerd door een monnik. Ik probeerde me nog achter een pilaar te verstoppen. Echter hij naderde gestaag hoorde ik aan z’n sleepbeen: stap, sleeeeep, stap, sleeeep… Toen hij mij zag, dacht ik, laat ik dan maar een praatje aanknopen in mijn beste Italiaans. Hij mompelde iets en ik begreep dat ik werd uitgenodigd zijn kerk te bekijken. Dus liep ik door en begon enthousiast een kapelletje te fotograferen (wel weer achter een pilaar, zodat hij het niet zou zien). En ja hoor, daar naderde hij weer stap, sleeeeep, stap, sleeeeep….
Toen hij weer naast me stond, gebaarde hij dat ik naar beneden moest gaan. Een grote trap naast het altaar leidde naar iets. Ik had er al wel 2 mensen vandaan zien komen, maar kon niet zien wat er was. Zou hij me in de biechtstoel willen hebben?, was nog een van de minst spannende gedachten die bij me opkwam. Maar niets was minder waar. Beneden was een gebedsplek met een prachtig beeld. Maria met de landarbeider aan wie ze verschenen zou zijn. Dit zou op de plaats van de kerk gebeurd zijn. Later vertelde iemand me dat er tot op heden discussies zijn waar dit nu werkelijk gebeurd is. In de kamer daarnaast ook weer een prachtig beeld, bijna echt. En weer hoorde ik dat de monnik me achtervolgde; stap, sleeeeep, stap, sleeeeep…
En weer kwam de monnik naar me toe. Hij vroeg me of ik een ‘presipio’ wilde zien. Helaas kon ik me niet zo snel bedenken wat het was. Ik ving nog de woorden kind en 50 jaar op. Eerst dacht ik nog dat er iemand gedoopt weer. Hij pakte me aan de hand en leidde me door de kerk. Naar weer een andere ruimte. En ja, dát was het, een kerststal. Een enorme kerststal. 50 jaar oud. Met lichtjes, een maan die opkwam en sneeuw. Prachtig.
Bij de kerststal waren de wanden versierd met allemaal foto’s, borduur- en andere handwerkjes. Allemaal dankbetuigingen van kerkbezoekers. Ik vroeg aan de monnik of ik hem mocht fotograferen. En ja hoor, dat mocht. Toen ik de foto’s liet zien, kreeg ik een dikke zoen.
Toen we terugliepen naar de ingang kwam ik langs een kiosk vol met kerkelijke gedenkspullen. Ik vond het wel zo netjes om iets te kopen na zo’n rondleiding. Ik pakte een klein beeldje. Toen ik wilde afrekenen, hield de monnik me tegen. Hij pakte het beeldje, keek schielijk om zich heen, zei ‘ssst’ en gebaarde dat ik het in mijn tas moest stoppen. Een beetje overdonderd deed ik het beeldje in mijn tas. Daarna nam ik afscheid. Natuurlijk niet zonder dat ik hartelijk gezoend werd door de monnik…
Casa Dolceria 