Buiten het toeristenseizoen kan het in Italië soms lastig zijn om een leuk plekje te vinden om te eten. Op een zondag in mei reed ik door de Abruzzese bergen. Ik probeer altijd rond een uurtje of half 2 ergens binnen te zijn om iets te eten. Deze zondag kwam ik alleen door een aantal kleine dorpjes waar ik geen eetgelegenheden aantrof. In het redelijk toeristische Barrea zou het moeten lukken. En ja hoor, om half 3 zat ik aan tafel bij Il Rifugio.
Er is één tafel bezet. Een grote Italiaanse familie, opa, oma, kinderen en kleinkinderen. Alle overige tafels zijn leeg. En duidelijk voorbestemd om vandaag niet meer gebruikt te worden. Na enige tijd verschijnt er vanuit de keuken een vriendelijke, keurige Italiaanse man op leeftijd. Natuurlijk, kan ik nog wat eten. Ik mag gaan zitten waar ik wil. Na de kaart te hebben bestudeerd, besluit ik een ravioli en gegrild rundvlees met een insalata missta te nemen. De man blijkt Mario te heten en wordt vanuit de keuken aan het werk gezet. Regelmatig komt hij aan mijn tafel staan om te horen hoe goed het eten is én om nadere informatie over mij in te winnen: waar kom je vandaan, waar verblijf je, reis je alleen. Ik raak eraan gewend dat ik zo’n vast riedeltje vragen op me afgevuurd krijg. Na het eten krijg ik nog een heerlijke digestivo: una ratafia di amarene. Door mijn vrouw gemaakt, vertelt hij trots.
Nadat er uitgebreid afscheid van me is genomen, wordt de deur achter me direct op slot gedaan. Ik loop naar de parkeerplaats en bekijk in de auto nog even de kaart. Als ik opkijk, staat Mario me vanuit het restaurant te observeren. Als ik wegrij en vriendelijk zwaai, brengt hij zijn vinger naar zijn lippen, drukt er een zoen op en blaast hem, met z’n meest verleidelijk blik, naar me toe…
Casa Dolceria 