Italië is eten. Eten is Italië. Eten kopen, eten maken, eten opeten en vooral ook praten over eten. Toen ik naar Puglia ging, had ik een lijstje bij me met ‘things to eat’. In Polignano a Mare ging ik dan ook op zoek naar een leuke locatie voor de lunch.
Ik werd doorverwezen naar trattoria Il Cuccundeo. Toen ik binnenkwam -het was rond half 2, denk ik- waren er twee tafeltjes bezet. Maar toen ik aan een grote tafel ging zitten, werd er gevraagd of toch niet ergens anders wilde plaatsnemen. ‘Alsof het zo druk is,’ dacht ik nog. Eenmaal geïnstalleerd, kreeg ik de kaart. En ja, dan begint de stress. Ik vind het namelijk heel moeilijk om te kiezen. Het liefst neem ik allemaal kleine hapjes, zodat ik van alles kan proeven. Eerst kreeg ik al lekkere olijfjes en tarralli.
Al knabbelend nam ik de kaart goed door. Inmiddels kwam de een na de ander het restaurant binnen. En iedereen kende elkaar. Drukte alom: rinkelende telefoons, uitgebreide begroetingen, handschudden, heen en weer geroep. En voor dat ik besteld had, zat de tent vol. Een goede keuze, dus.
Omdat ik gek op vis ben, bestelde ik een insalata di polpo als antipasto. Een octopus-salade. En omdat ik me toch regelmatig afvroeg wat het verschil is tussen inktvis en octopus, heb ik het even nagevraagd. Een octopus valt onder de soort inktvis, omdat ze ook zwarte inkt maken om zich te beschermen, maar heeft 8 (octo) armen. De andere inktvissoorten hebben 10 armen. Maar dat even tussen door.
Terug naar de salade, die overigens he-le-maal geweldig was. En dat terwijl er alleen een beetje olijfolie, zout en peper doorging.
Later meer over de heerlijke lunch bij Il Cuccundeo.
Casa Dolceria 