Vliegen met alleen handbagage is lekker goedkoop, maar niet altijd even handig. De tas mag niet te groot zijn en zeker niet té zwaar zijn. Je mag geen vloeistof meenemen in verpakkingen groter dan 10 ml. En alle flesjes, potjes, tubetjes moeten in een hersluitbaar zakje met een inhoud niet groter dan een liter. En hoe prop je laptop, camera, alle opladers, reisgidsjes (ja, die neem ik nog steeds mee. Daar kun je namelijk heerlijk in schrijven) en dat leuke jurkje (want je weet maar nooit) in een tas, die niet zwaarder mag wegen dan 10 kilo.
Om niet te spreken van de terugreis als je dan toch weer van allerlei lekkers en moois hebt gekocht en gekregen. Afgelopen keer kreeg ik alles ook op de terugreis weer in de tas gepropt; de heerlijke chocola, pasta, olijfolie… Noem maar op. In de hoop niet op gewicht gecontroleerd te worden. En ja, de oplettende lezer en ervaren reiziger vraagt het zich waarschijnlijk al direct af: olijfolie? Ja, inderdaad olijfolie…
Toen ik zaterdagavond om ongeveer half 9 voor de laatste vlucht incheckte, was ik een van de laatsten die avond. De douanebeambte liet me gewoon doorlopen. Niets controle. Hij was al klaar voor het weekend. Voor me twee Italiaanse mannen die druk bezig waren met hun tassen. Ik stond er wat ongeduldig achter. Hop hop… laptopje op de band, jas uit, sjaal af. En door het poortje. Snel spullen pakken, totdat… signora, signora! Het duurde even voordat ik in de gaten had dat ik degene was die werd aangesproken. Huh? ‘Signora, heeft u olie in uw tas?’ Neeee, daar had ik dus echt geen moment aan gedacht. De lekkere olijfolie, zo’n klein blikje van 250 ml. Gekregen van de olijfoliemakerij bij mijn rondleiding.
Al mopperend (in het Italiaans) worstelde ik me door de tas, zonder de beambte direct zicht te geven op de rest van de inhoud. En ja hoor, dat zat de schattige kleine boosdoener. In het Italiaans verontschuldigde ik me, geen moment aan gedacht (en dat was ook écht zo), stom van me… maar ja cadeautje… Het werkte, de beambte kreeg acuut medelijden, maar de baas werd erbij geroepen. Deze stond in een groepje met nog 5 andere douanemedewerkers al van het weekend te genieten. Beteuterd (mooi woord trouwens) liet ik het blikje zien. En het werkte… Met een ‘grazie mille’ en een ‘ik zal jullie nooit vergeten’ én met mijn blikje stapte ik uiteindelijk het vliegtuig in! Soms, ja soms, zijn het net mensen, die medewerkers van de douane…
Casa Dolceria 