Nachtwerk

Keurig op tijd kwam ik aan in Weeze. Gewoon geen gestress meer om het vliegveld te vinden. De parkeerplaats was ook zo paraat. Inchecken, geen rare dingen, geen extra controles.

Wel de laatste vlucht van de dag. Voor het eerst sinds tijden vertraging. Ik had een boek over Puglia bij me, dus ik vermaakte me prima tussen – zo leek het – een vliegtuiglading Italianen. Druk gekwetter, huilende kinderen, rinkelende telefoons… het acclimatiseren was al begonnen.

In het vliegtuig zat ik naast een ouder echtpaar. Toen ze m’n boek over Puglia zagen, was een gesprek snel begonnen. Bij ieder plaatje hadden ze -vooral hij- een verhaal. Over de botten van Sinterklaas die in Bari liggen, gestolen van uit Myra. De mooie kathedraal in Trani, de trulli in Alberobello. Het hele boek was bekend… En toen, ja toen kwam het gesprek op eten. Braaf heb ik zitten schrijven wat ik allemaal zou moeten eten. En het grappige was dat de rij voor ons zich er ook mee ging bemoeien. En die daarnaast. Echt, ik heb zelfs routebeschrijvingen gekregen voor de lekkerste focaccia in Polignano al mare.

En ga je naar Polignano, daar komt Domenico Modugno vandaan? Ken je ‘m niet? Van Volare? Toen het kwartje niet snel genoeg viel, begonnen ze al zachtjes te zingen, en de mensen ervoor en daarvoor. Het scheelde weinig of het hele vliegtuig zong uit volle borst mee…

Aangekomen in Bari, dacht ik, laat ik direct even een sms’je naar de B&B sturen, dat ik verlaat ben, maar inmiddels ben geland. Tja, wist ik dat een auto huren bij FireFly een belevenis op zich is. Eerst bellen. Dan komt iemand je ophalen. Dan rij je in de stromende regen naar een afgelegen duister industrieterrein. Waar een niet al te vriendelijk  (ja, het was inmiddels dik over twaalven…) manspersoon je wegwijs maakt. Stap je eindelijk in de auto bedenk je je opeens dat je geen idee hebt waar je bent. De roaming van de telefoon was snel aangezet om niet nog verdere vertraging op te lopen. En ja hoor ik was er zo. Of… zo zat ik klem met de auto in een straatje waar ik niet meer voor of achteruit kon. Was ik even vergeten de borden te volgen. Dan het laatste stuk -100 meter- maar te voet verder. En ja, hoor daar stond mijn b&b: Casa Dorsi. En met een prachtig zicht op de zee was alle gedoe al snel weer vergeten.

Puglia, here I am!