‘Cara Ria, vado con le amiche a mangiare una pizza a S. Lucia. Se vuoi puoi venire anche tu , andiamo alle ore 20,30. ciao Carolina’
Een uitnodiging van Carolina om mee te gaan om met haar vriendinnen een pizza te gaan eten. Gezellig, dacht ik, kan ik mijn Italiaans goed oefenen… Snel even douchen en omkleden. En hop, met Carolina in de auto richting het restaurant. Ze legde uit dat het een soort club is van zakenvrouwen uit Tollo. In het restaurant aangekomen, bleek het om ruim 20 vrouwen te gaan én een pater. Een katholieke plattelandsvrouwenclub…
Gelukkig zit ik naast een dame die een klein beetje Engels spreekt. Dat is in ieder geval een hele geruststelling. Tegenover mij zitten twee oude dames (volgens mij dik in de 70). Ze keuvelen een beetje, maar zijn vooral met het eten bezig. De ene dame zegt de hele avond ‘bella, bella’ tegen mij. We beginnen met… patat als antipasta. Daarna volgen nog een aantal crostini’s en gefrituurde olijfballetjes.Een van de dames heeft een olijfkwekerij en er wordt al voorgesteld dat ik haar olie in Nederland aan de man ga brengen. Kijk, voor werk wordt zo gezorgd.
Als hoofdmaaltijd volgen de pizza’s. Iedere keer een nieuwe serie. Totdat de pizza’s niet meer opgaan. Als ze horen dat ik morgen naar Nederland vertrek, komt de route ter sprake. Nee, nee, ze moet zo rijden. Non, het zijn geen drie tunnels… Uiteindelijk wordt er een tekening gemaakt die ieders goedkeuring kan wegdragen. Dat kan morgen niet meer misgaan.
Na het toetje en de koffie neemt iedereen luid en duidelijk afscheid van elkaar. Carolina en ik rijden weer terug naar Villa Carol. Daar nemen we uitgebreid afscheid van elkaar, want morgenochtend vertrek ik al om half 7 en dan is Carolina zeker nog niet wakker. Het geld voor mijn verblijf kan ik gewoon in de kamer achterlaten… Wat een geweldige, maar zeer vermoeiend avond! Buona notte.
Casa Dolceria 