Perfect?

Vandaag ga ik het huis alvast bekijken, van de buitenkant. En het dorpje Torre de’ Pásseri en nabije omgeving verkennen. Met de kaart in de auto ga ik op pad. Ik ga binnendoor. Door de bergen. Door kleine dorpjes. Langs stadjes. Totdat ik bijna een uur later Torre binnen rij. Ik heb geen adres maar dacht ‘dat huis herken ik uit duizenden’. Bovendien heb ik alle foto’s op de site wel 100 keer gezien; ik kan de plek wel dromen.

Ik rij dus Torre binnen en zie een weg die lijkt op de weg op de plattegrond die ik heb bekeken. Als ik het straatje inkijk, zie ik niets wat op het huis lijkt. Ik ga over het spoor en rij verder het dorp in. Jee, het is toch veel groter dan ik gedacht had. Er is een treinstation, een winkelcentrum, een historisch centrum en zelfs een universiteit. Hoe vind ik hier in godsnaam het huis.

Ik besluit de bergen in de rijden en van bovenaf het dorp te bekijken. Misschien dat ik zo het huis kan traceren. En, geloof het of niet, ik vind het huis. Gewoon door te bedenken hoe het er opde foto’s uitzag. Na even een lekkere ciabatta met prosciutto te hebben gegeten in de schaduw, rij ik terug. En wat blijkt, het is toch het straatje dat ik als eerste dacht. Het huis staat alleen verder.

Wat ziet het er anders uit, maar wel gaaf. De straat is een beetje armoedig, de huizen kunnen wel een likje verf gebruiken. Het ‘buurhuis’ is een ruïne. Maar het uitzicht is magnifiek. Achter het huis is niets. Ik maak zoveel foto’s als ik kan van het huis en de omgeving. Neem alles goed in me op. En ga dan via de autostrada terug naar de b&b. In een half uurtje ben ik bij Pescara, de luchthaven en de zee. Perfect toch!